Τα chopsticks «δημιουργήθηκαν» πριν περίπου 4.000-5.000 χρόνια στην Κίνα, με τις «πρώτες εκδόσεις» να είναι κάτι σαν ξυλαράκια που χρησιμοποιούνταν για το μαγείρεμα (ιδανικά για κατσαρόλες γεμάτες ζεστό νερό ή λάδι) που πιθανότατα ήταν φτιαγμένα από κλαδιά. Ενώ είναι δύσκολο να εντοπίσουμε συγκεκριμένη ημερομηνία, φαίνεται ότι άρχισαν να χρησιμοποιούνται ως επιτραπέζια σκεύη γύρω στο 400 με 500 ΜΧ.

Ένας παράγοντας που συνέβαλε σε αυτή την αλλαγή ήταν η πληθυσμιακή έκρηξη σε όλη τη χώρα, με συνέπεια οι πόροι, ιδιαίτερα για το μαγείρεμα να γίνουν απίστευτα σπάνιοι. Έτσι οι άνθρωποι άρχισαν να κόβουν τις τροφές τους σε μικρά κομμάτια, ώστε να μαγειρεύονται γρηγορότερα.

Τα κομμάτια φαγητού που πλέον ήταν σε μέγεθος μπουκιάς, κατέστησαν άνευ αντικειμένου τα επιτραπέζια μαχαίρια, καθώς δεν υπήρχε και τίποτα να κόψουν, και την ίδια στιγμή έκαναν ιδανική την χρήση chopsticks, τα οποία ήταν και από φθηνά υλικά και πολύ εύκολο να παραχθούν. Έτσι, μια τάση γεννήθηκε!

Επίσης, η μείωση της δημοτικότητας του μαχαιριού, σε αυτές τις περιοχές, μπορεί να αποδοθεί και στις διδασκαλίες του Κομφούκιου, ο οποίος ήταν χορτοφάγος. Πίστευε ότι τα μαχαίρια δεν ήταν κατάλληλα για το φαγητό. Και όπως αποδίδεται στον ίδιο:

«Ο αξιότιμος και ορθός άνθρωπος μένει μακριά τόσο από το σφαγείο όσο και από την κουζίνα. Και δεν επιτρέπει κανένα μαχαίρι στο τραπέζι του.»

Αυτός είναι και ο λόγος που πιστεύεται ότι τα κινέζικα chopsticks είναι παραδοσιακά χωρίς μύτη στην άκρη τους, και συνεπώς κακή επιλογή για να προσπαθήσει κανείς να καρφώσει το φαγητό του, όπως με ένα πιρούνι.

Μέσα σε περίπου ένα αιώνα, τα chopsticks είχαν μεταναστεύσει και σε άλλες ασιατικές χώρες, όπως η Ιαπωνία, η Κορέα και το Βιετνάμ. Μία σαφής διαφορά μεταξύ των ιαπωνικών και των κινεζικών chopsticks ήταν ότι τα ιαπωνικά κατασκευάζονταν από ένα και μόνο κομμάτι μπαμπού που ενωνόταν στη βάση. Επιπλέον, τα ιαπωνικά chopsticks αρχικά χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για θρησκευτικές τελετές. Ανεξάρτητα από τις διαφορές τους, τα chopsticks παρέμειναν δημοφιλή και στις δύο χώρες και είναι ακόμα τα πρώτα σε προτίμηση.

Ενώ τα πρώτα chopsticks ήταν τις περισσότερες φορές από κάποιο φθηνό υλικό, όπως το μπαμπού, αργότερα και συγκεκριμένα στις περιόδους των κινέζικων δυναστειών, χρησιμοποιούνταν μερικές φορές και ασημένια chopsticks, προκειμένου να αποτρέψουν την τροφική δηλητηρίαση. Πως; Πίστευαν ότι τα ασημένια σκεύη θα μαυρίσουν αν έρθουν σε επαφή με οποιαδήποτε απειλητική για τη ζωή τοξίνη. Δυστυχώς βέβαια, για αυτούς που ασχολούνταν με την πρακτική αυτή, το ασήμι δεν γινόταν μαύρο όταν άγγιζε ουσίες παρόμοιες με κυάνιο, αρσενικό ή άλλα δηλητήρια. Ωστόσο, σίγουρα αλλάζει χρώμα, αν αγγίξει σκόρδο, κρεμμύδι ή χαλασμένα αυγά – τα οποία απελευθερώνουν υδρόθειο, το οποίο αντιδρά με το ασημί, με αποτέλεσμα να αλλάζει  χρώμα!

Για όποιον έχει δυσκολία να τρώει ρύζι με chopsticks, μπορεί να έχει αναρωτηθεί γιατί κάποιος να τα επιλέξει. Ίσως ένα από τα πρώτα σκεύη που χρησιμοποιήθηκαν, όπως το κουτάλι, θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα. Αλλά βλέπετε, στην Ασία, το ρύζι είναι μικροί και αρκετά κολλώδεις κόκκοι. Ως εκτούτου, είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθεί μια μάζα που μπορεί να χειριστεί κανείς άνετα με chopsticks. Σε αντίθεση, οι δυτικοί τρώνε μακρύκοκκες ποικιλίες ρυζιού, συχνά χωρίς επεξεργασία, που είναι πιο σπυρωτό και δεν κολλάει και συνεπώς είναι εξαιρετικά δύσκολη η χρήση των chopsticks.

Bonus Facts:

• Τα αρχαία κουτάλια στην Κίνα, συχνά εμφάνιζαν ένα μυτερό άκρο για να χρησιμοποιηθεί ως ένα μονό-δοντο πιρούνι / μαχαίρι … ίσως η πρώτη γνωστή περίπτωση της κουταλοπίρουνου ή κουταλομάχαιρου – ανάλογα το πώς το βλέπει κανείς.

• Τα ερείπια του Γιν μας παρέχουν τόσο τα πρωιμότερα παραδείγματα κινεζικής γραφής, καθώς και τα πρώτα γνωστά ξυλάκια. Ήταν ένα χάλκινο σετ  που βρέθηκε σε τάφο στην περιοχή.

• Παραδοσιακά, τα κινέζικα ξυλάκια κατασκευάζονται από ξύλο ή μπαμπού που είναι χωρίς φινίρισμα. Σε αντίθεση, τα Ιάπωνες chopsticks παραδοσιακά, έχουν πάντα φινίρισμα.

• Η εθιμοτυπία είναι επίσης ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην ασιατική κουλτούρα και ιστορία και διαφέρει σημαντικά από χώρα σε χώρα και από άτομο σε άτομο, αλλά σε γενικές γραμμές:

• Στην παραδοσιακή κινεζική κουλτούρα, είναι κακή εθιμοτυπία να:
  • καρφώνετε το φαγητό σας με τα ξυλάκια σας.
  • «σκάβετε»  στο φαγητό σας για ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Αυτό αναφέρεται ως «σκάψιμο του τάφου σου» και θεωρείται εξαιρετικά αγενές.
  • χτυπάτε τα ξυλάκια σας στην άκρη του μπολ σας. Είναι κάτι που κάνουν οι ζητιάνοι για να προσελκύσουν την προσοχή.
  • κρατούν τα παιδιά τα ξυλάκια τους λανθασμένα, καθώς αυτό θα αντανακλά άσχημα στους γονείς.

• Στην ιαπωνική κουλτούρα, είναι κακή εθιμοτυπία να:
  • σταυρώνετε τα ξυλάκια σας στο τραπέζι.
  • κολλάτε τα ξυλάκια σας κάθετα στο ρύζι, δεδομένου ότι αυτό είναι μια πρακτική που προορίζεται για τις κηδείες.
  • ταΐζετε με τα chopsticks σας ένα άλλο πρόσωπο.

• Στην κουλτούρα της Ταϊβάν, είναι κακή εθιμοτυπία να:
  • δαγκώνετε τα chopsticks σας ή να τα αφήνετε στο στόμα σας για πάρα πολύ καιρό.
  • χρησιμοποιείτε τα chopsticks σας για να πάρετε το περιεχόμενο από ένα μπολ σούπα.
  • τοποθετείτε τα chopsticks σας στο τραπέζι. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε είτε ένα άλλο chopstick ή να τα ακουμπήσετε στην κορυφή του μπολ σας.

• Στην κουλτούρα της Κορέας, είναι κακή εθιμοτυπία να:
  • σηκώνετε τα chopsticks πριν από τους μεγαλύτερους.
  • Φέρνετε το μπολ σας πιο κοντά στο στόμα σας για να φάτε.
  • χρησιμοποιείτε chopsticks για να φάτε ρύζι εκτός αν ανήκετε σε κατώτερη τάξη. Αντί αυτού θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε κουτάλι.

• Στο Βιετνάμ, είναι κακή εθιμοτυπία να:
  • τοποθετείτε τα chopsticks σας σε σχήμα V, αφού έχετε τελειώσει το φαγητό. Θεωρείται κακός οιωνός.
  • παίρνετε φαγητό από την πιατέλα απευθείας από το τραπέζι. Πρέπει να τα βάλετε στο δικό σας μπολ πρώτα.
  • κρατάτε τα chopsticks στο στόμα σας όσο διαλέγετε τι θα φάτε.